Tasos Bougas - Pare mou mia Pipa

Aνόητοι άνθρωποι !!!!

Εγώ δεν πρόδωσα κανένα ούτε το ψέμα το έχω μαξιλάρι πάντα την αλήθεια λέω και αν είναι να καώ ας καώ την φιλία δεν την προδίδο με τίποτα ....
και όταν δώσω τον λόγο μου είναι λόγος και όχι ζεστός αέρας ...εκεί που φτύνο ποτέ δεν γλύφω...και ούτε είμαι ass kisser δεν μου πάει η καφέ η μύτη ..αει σιχτίρ παράταμε υσηχι πια ανόητοι άνθρωποι

Θλίψη σαν προστάτης.......

Hρθες 
απρόσκλητη κυρά 
κι' έκατσες δίπλα μου  

Κοιτάζοντας 
τα μάτια σου τα σκιερά 
σε γνώρισα 
με μιας 
θυμάσαι 
Στα  πρωτα τα  βήματα μου 
στα χέρια σου πάνω 
ακουμπισα 
κι έμαθα 
να σίγο περπατώ 
στου πεζοδρομίου της άκρες .

Ήρθες παλι κι έμεινες 
 απρόσκλητη   συντρόφισα 
σαν τη σκιά μου ....

I’m DEAD in 21 days !!!

Oh my god…I just heard the news…I’ve got only 21 days to go…Its unthinkable…It was only yesterday that I thought I would live forever…and now…now…I can’t think anymore.
I have just finished eating a sandwich near the Starbucks during lunch time when that grim-looking, small 50 year old lady (guess she must be that age) came to me. At first, I was pretty surprised. When she said ‘hi” I thought she was referring to someone else but she kept coming on me…& her face didn’t even bear the faintest of smiles! Actually, it was such a surprise to me that I was even close to throwing up the whole of the eaten sandwich on her…Anyway, back to main theme…come the 21st of June,I’ll be dead, buried, lying still in a coffin…and thats raising all the hairs on my body…
What did she tell me you must be wondering ? Well…she looked at me in the eyes…sad eyes…and said, “young man, the lord is waiting for you.Things are going to happen at such a furious pace in your life in the next few days…that you’ll soon be gone from this place, from this world. Forgive me my child, for telling you these things, but prepare yourself…& be happy about you…you are going to meet the Lord is 3 weeks from now…Allelujah!” And then, she walked away…I was so shocked that when I got hold of myself…she had already turned the block and gone…disappeared…vanished!!!
My lunch was already over…had to go back to work…oh, sorry, I forgot to introduce myself…with the impending shadow of death all over me I had completely forgotten politeness!My name is Brandon Night, I’m 34 years old & I work in a bank as an insurance advisor…and oh, I’m married!
This afternoon has been so long for me! I was wondering…why would I waste my time here…when I have only 21 days…oh god…21 days to go…The woman was not joking…I felt that all this was true…yesterday night I had dreamt of myself sleeping in a coffin…
I could not work that whole afternoon, fidgeting with my pen, surfing the internet, looking at my friends on Facebook, those who had shared parcels & pieces of my life…I am so young to die and now while am home, sitting alone on my sofa…with my laptop on my knees…I can’t keep telling myself that it won’t be a bad thing anyway…death can be sweet in those dark times…That why I decided to write this blog…so that you people don’t forget me…so that you people will always remember the 21 last days of a miserable human being, lost in the crowd…Tomorrow morning, I have an appointment with my doctor whom I met four days ago & who made me do a bloodtest because he had noticed something abnormal going on….I will let you know tomorrow…Good night!  
Good night :)
I am with you  all times dear child 
You have the positive   energy  from  the   great architect  who is fixing everything on his universe !!!!
   VICKY 

Σαδιστική διαταραχή της προσωπικότητας!!!

Σαδιστική διαταραχή της προσωπικότητας
Η διαταραχή αυτή χαρακτηρίζεται από σκληρή, επιθετική, χειραγώγηση, και μειωτική συμπεριφορά να στρέφεται προς τους άλλους...Δεν υπάρχει σαφής αιτία για τη σαδιστική διαταραχή προσωπικότητας... ορισμένες θεωρίες υποστηρίζουν ότι παίρνει άλλους ανθρώπους να κάνουν αυτό που θέλει (με εκφοβισμό ή ακόμη και τρόμο),Ταπεινώνει και εξευτελίζει ανθρώπους με την παρουσία των άλλων, Είναι η διασκέδαση μέσω, και ευχαρίστηση του, την ψυχολογική ή σωματική οδύνη των άλλωνΈχει πει ψέματα για το σκοπό της πρόκλησης βλάβης ή προξενεί πόνο στους άλλους....

similes of a summer night!!

Blazing Jupiter, the Jovial Star, my personal magical azimuth, plus Perseid meteors wafting about, burning out as do our souls, as we arrived home from Seattle Opera’s new production of Tristan und Isolde.

Almost the best part (aside from Stephen Milling’s world-class König Marke): not a peep out of the Seattle audience until the very last note died away, all three acts. What a rare delight! I don’t know whether to credit the polish of Asher Fisch’s elegant conducting or Duane Schuler’s clever lighting design—or simply the good manners of the Seattle audience.

Peter Kazaras’s production (seen August 12) was a bit of a puzzlement. There is no particular reason to insist on naturalism in this opera since, unlike nearly ever opera composed before it, it is not a stage action but, to a far greater extent, a meditation on the internal emotional states of its two principal characters. They spend much of the opera condemning the “Day,” the world where they must inhabit social roles and are subject to “honor,” “duty,” and their relationships to other people—the real world unreal to them from the moment (if not before it) they drink the “love drink” at the climax of Act I.

From that instant, they long for, live only in, the “Night”; no one else and nothing else really exists for them. Even sexual union does not seem to be on their minds—they yearn for a mingling of souls, a complete mingling of essence, for which sex (the suggestion is implicit if unspoken) would be a mediocre substitute. (In a pre-opera lecture, a member of the opera company staff pointed out the contrast of this symbolism to that of Mozart’s optimistic Magic Flute, which Seattle will present next spring.)

Only in the total abnegation of will that is death does Tristan attain anything like true understanding, whereupon Isolde reaches what Wagner paradoxically called “Enlightenment”—Verklärung—and that Wagnerians ever since have preferred to call the Liebestod, “love-death,” though Wagner nowhere insists that she die at the opera’s end. Some Isoldes collapse on Tristan’s body, some stand straight up. In Seattle, she fell across his breast and apparently kissed him. That was striking as the lovers had not, in fact, touched each other previously all night—a fascinating idea, that stressed the way their earthly existence—their very embodiment—prevented true encounter.

In avoiding literalism, the Seattle staging often set up other puzzles for an audience to strain to comprehend when they could have been focusing on the music. Acting movement was static and formal, not naturalistic—which suited the director’s conception and avoided several of the work’s pitfalls. The use of projections (waves in Acts I and III; woods in Act II) to show us inner (or is it outer?) states is cleverly and atmospherically brought off, and having a spotlight focused on the iconic Cup in Act I is clearly a proper step—it makes the drink more significant in case anyone had missed that point.

Robert Israel’s costumes avoid clear links to any era or place, modern or ancient or of Wagner’s era—but then why have plush Biedermeier furniture on the deck of the ship and, later, in Cornwall’s garden? A Recamier chaise adds nothing to the story—it isn’t even used by the characters—so why is it here? To make us think of Freud’s couch? I like idea that Tristan and Isolde do not, cannot, touch each other until the final tableau, and stage embraces by people who are trying to sing at the same time can be embarrassing. But couldn’t they at least look at each other? At least after drinking the potion?

Clifton Forbis has put on weight, but this brings gravel rather than gravitas to a voice not remarkable for lyricism to begin with. He had cancelled an earlier performance due to ill health, and may not have been as well as he thought he was. Only at the end of Act II were we in the presence of a heldentenor; his agonies thereafter, in Act III, were very pleasingly sung.

Annalena Persson, the Isolde, a Swedish debutante, is lovely when she’s angry—her voice, that is, which becomes brilliant and clear under pressure, especially at the top of her range. Isolde, of course, is angry a great deal of the time, at least in Act I, and these moments were often thrilling—but whenever soft singing, brooding, yearning were called for, as they often are in this complicated role, she produced an irritating sound, tuneless, unattractive, beating about the notes rather than hitting them. What role is shrill throughout its length? Nothing in Wagner—perhaps Elektra would suit her. But she too may have been warming up—some of her soft singing in Act II, especially at its conclusion, was not ungracious. By the end of the opera, however, she had lost her footing again—it was a cautious, effective, but far from satisfying Liebestod. Persson is either an immature artist singing beyond her ability or has been poorly trained on the basis of her genuine gifts.

Margaret Jane Wray sang Brangaene, and she never opened her mouth without making me wish she’d been Isolde. The voice is lovely and easily produced—and (we know from her Sieglinde) can be sensuous when that is called for, as it is not in this role. Her acting was reserved—as the staging demanded. Happily, Mr. Kazaras did not demand—as Francesca Zambello did in Seattle’s last Tristan—that Brangaene run across the entire stage in Act I before launching her cry of distress after the potion-taking. A rational touch, Mr. Kazaras!

I’ve almost always been lucky in my King Markes, who have included Kurt Moll,Matti Salminen, René Pape and John Tomlinson, so that I’ve come over the years to regard Marke’s reproaches as something of a “standard,” a juicy plum in the opera, rather than the bore earlier generations thought it. Stephen Milling opens his mouth and steps immediately into that category, a cavernous, world-class sound. Milling did not disappoint in sheer sound, but rather scanted the emotional depths of Marke’s pain. This, I think, will come to him with more experience. In the meantime, we can wallow in sensuous note-spinning.

Greer Grimsley sang an effective Kurwenal, although his swagger sometimes seemed to come from some other, more naturalistic production than the painfully symbolic one at hand. In small roles, Jason Collins’s Melot and Simeon Esper’s Sailor/Shepherd both made me wish to hear them again, in longer parts.

Fisch falls on the swiftly paced side of Wagnerian conductors, but he infallibly lets the motifs—and the singers—breathe the rarefied atmosphere. His was a pleasing but not an overwhelming Tristan; it lacked the sensuous, hallucinogenic quality this music can possess in the hands of a major orchestra, an experienced and devoted Wagnerian conductor. Fisch produced a lighter, a less lush sound—due to the acoustic of McCaw Hall or to a slightly smaller orchestra?—than I am used to in this opera, but on its own terms was a persuasive, often exciting reading, full of pointed dramatic moments whether the staging picked them out or not. Too, the fact that the singers were directed not to look at each other meant that they could pay more attention to Fisch, which he seemed to reciprocate with intimate and encouraging gestures.

The Seattle Opera, as everyone knows, prints the best Wagnerian T-shirts. Their gray “Fafner and Fasolt Construction Company (rates negotiable)” is a classic, but they now have a blue “Valkyrie Air—the last flight you’ll ever take!” I, however, went for the burgundy “Life is short, Opera is long, Wagner is forever.” In Seattle, he can seem as eternal as Mount Rainier.

All photographs © Rozarii Lynch

Tο τυχερό γεράκι (παραμύθι για μεγάλους)

Εκείνο το κλειστό οροπέδιο, ήτανε όλος του ο κόσμος. Εκεί γεννήθηκε, εκεί μεγάλωσε κι εκεί ανδρώθηκε, με παρέα του τ αγρίμια και τα κελαηδίσματα των πουλιών. Ήταν κάμποσος καιρός που στην φτωχική καλύβα ,δεν άκουγε κανένα ήχο ζωής, παρά μόνο τους χτύπους της δικής του καρδιάς, μιας και ο μόνος άνθρωπος που γνώρισε,ο παππούς του ,είχε σκοτωθεί από μια πελώρια αρκούδα, καθώς κυνηγούσε ελάφια στην μικρή αποκλεισμένη κοιλάδα . Ποτέ δεν βρήκε το παραμικρό ίχνος από το σώμα του , λες και είχε ανοίξει η γη και τον κατάπιε. Μετά απο κάποιο καιρό όταν βρέθηκε στο δρόμο του ,στάθηκε τυχερός,αφου μπόρεσε και την τραυμάτισε με βέλη απο το τόξο του,αλλά όχι του θανατά. Έτσι η πληγωμένη αρκούδα, ήτανε πάντοτε ο εφιάλτης του τις νυχτιές σ εκείνη την άκρη του κόσμου, καθώς άκουγε συχνά τα πονεμένα μουγκρητά της να ξεσηκώνουνε τα λιγοστά ζωντανά του. Φύλακας του ένα πελώριο τσοπανόσκυλο ,ο Λυχούρης, που θα 'δινε και την ζωή του για 'κείνον αν χρειαζόταν . Λίγα βήματα πιο πέρα το χειμαδιό με τις λιγοστές κατσίκες του, καλά προφυλαγμένο από τους αγέρηδες, αλλά όχι και απ την αρκούδα. Όμως εκείνη ποτέ δεν άρπαξε ζώο του, λες και φύλαγε την όρεξη της μόνο για εκείνον.

Μια μέρα το αποφάσισε ότι έπρεπε να φύγει από εκεί μαζί με τα λιγοστά του ζωντανά και να σκαρφαλώσει στα βουνά που περιέσφιγγαν σαν θηλιά τον τόπο του.

Πίσω απ τα βουνά ζούσε ο ¨¨μαύρος δράκος¨¨ ,όπως τού 'λεγε συχνά ο Παππούς του. Ίσως όμως αν κατάφερνε να του ξεφύγει θα μπορούσε να πάει πιο μακριά και να γνωρίζει πιο ήσυχα μέρη ώστε να κάνει μια καινούργια αρχή.. Το σκαρφάλωμα ήτανε βιαστικό με κλεφτές ματιές προς τα πίσω, για τον ¨¨φόβο των Ιουδαίων¨¨..την αρκούδα. Μπροστά του τα ζωντανά και δίπλα του ο Λυχούρης,να ¨¨σπρώχνε騨 προς τα μπρος το κοπάδι. Μια σπηλιά που διάβηκε ξοπίσω από μια κατσίκα που 'χε χαθεί απ τα μάτια του και την αναζήτησε, τον έβγαλε μέσα από δαιδαλώδεις λαβύρινθους, στην πίσω πλευρά ,σε ένα πρωτόγνωρο τοπίο, την χώρα του ¨¨μαύρου δράκου¨¨. Άναψε φωτιά και ξαπόστασε κουρασμένος μαζί με όλα τα ζωντανά γύρω του. Είχε για τα καλά νυχτώσει.Οταν ξημέρωσε,αφού άρμεξε μια κατσίκα και ήπιε το γάλα της, ξεκίνησε κατηφορίζοντας χωρίς να παραλείπει να γυρίζει ανήσυχα το κεφάλι προς τα πίσω. Ξαφνικά σκόνταψε σε δυό ασημένια φίδια που απλώνονταν παράλληλα σ ένα ατέλειωτο μήκος ανάμεσα στα χαμηλά χορτάρια. Τα περιεργάστηκε για πολύ ώρα, τα κλώτσησε αλλά αυτά δεν αντέδρασαν ούτε ακόμα και στο τσεκούρι του. Δίχως άλλο είναι απεθαμένα είπε μέσα του ανακουφισμένος. Έτσι αποφάσισε με πολύ δισταγμό να τα ακολουθήσει, μέχρι να βρει την αρχή τους, δηλαδή ..τα κεφάλια τους διαλέγοντας στην τύχη τη μία από τις δυο κατευθύνσεις τους. Ενώ είχε διανύσει κάποια απόσταση, άκουσε ξαφνικά ένα ήχο δυνατό, που επαναλαμβανόταν με μικρές διακοπές και το αγκομαχητό κάποιου μεγάλου ζώου ν ανηφορίζει ασθμαίνοντας.¨ο μαύρος δράκος!¨¨ μονολόγησε φοβισμένος και έσπευσε να ξεκρεμάσει το τόξο απ τον αριστερό του ώμο, καθώς και την φαρέτρα του που ήτανε γεμάτη βέλη για κάθε ενδεχόμενο.

Ο μαύρος δράκος¨¨ ξεπρόβαλε πίσω από μια στροφή σχεδόν απροειδοποίητα ξεφυσώντας και βγάζοντας πυκνό καπνό από ένα άνοιγμα στο κεφάλι του. Ένα πελώριο μάτι που τον κοιτούσε διαπεραστικά ,έκανε να τα γόνατα του να λυγίσουν.. και σωριάστηκε σαν άδειο σακί μπροστά του… Όταν συνήλθε αντίκρισε ένα χαμογελαστό κοριτσίστικο μουτράκι ,που του έδωσε την αίσθηση της γαλήνης και της ασφάλειας.¨Με λένε Έλεν ¨¨του είπε εκείνη χαδιάρικα,χαιδευοντας του το κεφάλι. ¨¨Πού είναι τα ζώα μου,που είναι ?¨¨την ρώτησε με φωνή που μόλις έβγαινε απ το λαρύγγι του.¨¨ Μην ανησυχείς καλέ μου, όλα είναι στη θέση τους και όπως πρέπε騨του απάντησε εκείνη και τον ανασήκωσε για να ρίξει μια ματιά στο τοπίο που έτρεχε μπροστά στα μάτια του.΄΄όπου να 'ναι φτάνουμε,ετοιμάσου νεαρέ ινδιάνε μου¨¨.. Αυτά ήτανε και τα στερνά της λόγια πριν από το τέλος του ταξιδιού. Όταν κατέβηκαν μαζί,εκείνη στάθηκε δίπλα του, όπως και από την πρώτη στιγμή που συναντήθηκαν τα μάτια τους.Τον άφησε για λίγο μονάχο του να περιεργάζεται τα σπίτια με την ησυχία του και έτρεξε προς το βάθος του δρόμου. Δεν πέρασε πολύ ώρα και γύρισε κοντά του μ ένα καλάθι γεμάτο καλούδια.. Ήταν τέτοια η πείνα του ,που δεν πρόλαβε καλά καλά να του δείξει το περιεχόμενο του ..Έπεσε με τα μούτρα στο φαγητό ,χωρίς να δίνει την παραμικρή σημασία γύρω του. Εκείνη τον παρακολουθούσε χαμογελαστά, χωρίς να θέλει να του αφαιρέσει ούτε λεπτό απ την γαστρονομική του απόλαυση . Κατόπιν ξεκίνησαν για ένα μικρό περίπατο στην πόλη,μακριά από τον φοβερό θεριό που στοίχειωνε τα όνειρα του

¨¨Δεν μου χάρισες όμως ακόμα το όνομα σου νεαρέ φίλε μου¨¨,τόνισε με σκέρτσο η κοπέλα ,χαρίζοντας του ξανά το πιο γλυκό της χαμόγελο. ¨¨με λένε ..τυχερό γεράκ騨 απάντησε τότε εκείνος κοιτάζοντας την στα μάτια. ¨¨Ελα τώρα να σου δείξω κάτι που θα σε κάνει χαρούμεν﨨συνέχισε εκείνη καλώντας τον με ένα νεύμα της να την ακολουθήσει .¨έλα μη στέκεσαι σαν άγαλμα καλέ μου¨¨¨. Ένα γνώριμο γάβγισμα τον έκανε να επιταχύνει το βήμα του ξοπίσω της.

Πίσω από ένα ψηλό φράχτη ο Λυχούρης, φύλακας του μικρού κοπαδιού σάλταρε με χαρά πάνω του, ρίχνοντας τον κάτω και γλείφοντάς τον στο πρόσωπο. Τα ζώα του βρίσκονταν όλα εκεί καλοταϊσμένα και τον περίμεναν, λες και τίποτα δεν είχε αλλάξει στην πορεία τους μετά από την συνάντηση με τον ¨μαύρο δράκ﨨΄΄μα πως έγιναν όλα αυτά, δεν καταλαβαίνω τίποτα στ' αλήθεια, εξήγα μου Ελεν σε παρακαλώ θα τρελαθώ! . Η απάντηση ήλθε άμεσα και σχεδόν αβίαστα από τα χείλη της νεαρής κοπέλας. ¨Όλα έγιναν όπως τα ζήτησες πριν φύγεις από την κοιλάδα σου,γνώρισες τον τόπο που αναζητούσες, αρκέσου λοιπόν σ αυτό και μη ρωτάς περισσότερ﨨 Αυτά είπε η Ελεν και χάθηκε στα ξαφνικά από μπροστά του.Την φώναξε πολλές φορές με τα όνομα της, αλλά άκουσε μόνο τον αντίλαλο του στα σιωπηλά κτίρια γύρω του. Τότε στο βάθος του δρόμου άρχισε αχνά αχνά να αναδύεται μια ομιχλώδης μορφή. Έμεινε άναυδος μπροστά σ αυτά τα παράξενα που γινόντουσαν λίγα βήματα μπροστά του. Η μορφή άρχισε να σιγά να σχηματοποιείται σε κάτι το πολύ γνώριμο και αγαπητό του.. ήτανε ο παππούς του. ¨¨παππού εσύ εδώ?,σε νόμιζα αποθαμέν﨨ψέλλισε με συγκίνηση ανοίγοντας τα χέρια για να τον αγκαλιάσει. Όμως εκείνος του γύρισε επιδεικτικά την πλάτη χωρίς να καν να μιλήσει και άρχισε ν απομακρύνεται προς την αντίθετη κατεύθυνση .Τον πήρε στο κατόπι και μετά από μια σύντομη πεζοπορία τον είδε να στέκεται περίλυπος μπροστά στην πόρτα μιας φτωχικής καλύβας .¨¨εδώ γεννήθηκες τυχερό γεράκι,¨¨είπε με λόγια που έβγαιναν σαν βογκητά απ τα εσώψυχα του. Η πόρτα άνοιξε και από μέσα φάνηκε η Ελεν να τους χαμογελά.¨έλα να σου συστήσω τη μητέρα σου¨¨,είπε ο παππούς χτυπώντας τον μαλακά στην πλάτη. Δεν μπόρεσε ν αρθρώσει λέξη, παρά μόνο δάκρυα που κύλισαν απ τα μάτια και πότισαν τα ξύλινα σκαλοπάτια της καλύβας. Μα η μάνα μου.. είναι αποθαμένη παππού,από τότε που με γέννησε ,έτσι μού 'λεγες πάντοτε θαρρώ¨¨.Ένα αινιγματικό χαμόγελο ,ήτανε η απάντηση στην εύλογη απορία του. ΄΄Ακολούθησε μας και θα καταλάβεις¨¨είπε η νεαρή κοπέλα.

Περπάτησαν και οι τρεις τους προς τον σταθμό.Ο παππούς προπορευότανε ενώ η Ελεν τον κρατούσε τρυφερά από το χέρι,κάτι που δεν το ένοιωσε ποτέ του ο ίδιος στα πρώτα του βήματα,το τρυφερό χέρι της μάνας που τόσο του έλειπε. Έφτασαν μετά από λίγο μπροστά σ ένα πελώριο όγκο που ξεπρόβαλε σαν στοιχειό μπροστά στα μάτια τους,στον "¨μαύρο δράκο"¨που καθισμένος νωχελικά και σιωπηλός πάνω στις φιδίσιες ασημογραμμές του,φαινόταν να κοιμάται του καλού καιρού. "¨Μα τον έχω ξαναδείι,γιατί με φέρατε ξανά μπροστά του?"¨ρώτησε γεμάτος απορία. Τότε εκείνοι τον οδήγησαν στο μπροστινό μέρος του θεριού,σ αυτό που είχε πρωτοδεί όταν λιποθύμησε από τον φόβο του και του έδειξαν μια κατακόκκινη λουρίδα πάνω στο αποκρουστικό πρόσωπο του.."Δυστυχώς σε πρόλαβε γεράκι και δεν στάθηκες αυτή την φορά τυχερό¨"απάντησαν και οι δυό τους μ ενα στόμα.

Είχε νυχτώσει πια για τα καλά στη μικρή πόλη και το μόνο που ακουγότανε ήταν το αλύχτισμα του Λυχούρη που μάταια αναζητούσε τ αφεντικό του στον κόσμο των ζωντανών.

Μαράκος

the Ring Nebula

The NASA Hubble Space Telescope captured the sharpest view yet of the most famous of all planetary nebulae: the Ring Nebula (M57). This photo reveals elongated dark clumps of material embedded in the gas at the edge of the nebula; the dying central star floating in a blue haze of hot gas. The nebula is about a light-year in diameter and is located some 2,000 light-years from Earth in the direction of the constellation Lyra.

NASA – Bursting with Stars

The most active star-forming galaxy in the distant universe, nicknamed the “Baby Boom” galaxy, loosely resembles the galaxy shown here, called Zw II 96. While Zw II 96 is located about 500 million light-years away, Baby Boom lies 12.3 billion light-years away and appears in images as only a smudge.

“Hoag’s Object”

Despite the vagueness of its name, “Hoag’s Object” galaxy is known to have some rare and inexplicable traits, not the least of which is the “halo” of stars surrounding its core.

Beauties in the Outer Space!

Messier 104, known as the Sombrero Galaxy, is one of the most popular sights in the universe. This floating ring is the size of a galaxy. In fact, it is part of the photogenic Sombrero Galaxy, one of the largest galaxies in the nearby Virgo Cluster of Galaxies. The dark band of dust that obscures the mid-section of the Sombrero Galaxy in optical light actually glows brightly in infrared light. The Sombrero Galaxy, also known as M104, spans about 50,000 light years across and lies 28 million light years away.

Κινεζικο παραμυθι με Τσατσατατούτου και τον Φοίνικα.

  Όπως όλοι ξέρουν, το πιο μικρό, ασήμαντο και άχαρο απ' όλα τα πουλιά είναι το Τσατσατατούτου, ενώ ο βασιλιάς των πουλιών σε δύναμη και ομορφιά είναι ο Φοίνικας.

     Μια μέρα το Τσατσατατούτου γέννησε στη φωλιά του τρία αυγά. Μα μόλις έλειψε για λίγο από τη φωλιά του, ένα μικρό ποντίκι ήρθε κι έφαγε λίγο από το ένα αυγό.

     Μετά από λίγες μέρες που έφυγε πάλι το πουλί από τη φωλιά, το ποντίκι ήρθε και χάλασε και το δεύτερο αυγό.

     Πολύ λυπημένο, το μικρό τσατσατατούτου πάει στο βασιλιά των πουλιών, το Φοίνικα. "Μεγαλειότατε, σας ικετεύω να με βοηθήσετε και να τιμωρήσετε το ποντίκι που σκότωσε τα δυο παιδιά μου".

     Όμως ο Φοίνικας, περιφρονώντας το μικρό πουλί, το διώχνει λέγοντας: "Πώς τολμάς να μ' ενοχλείς για δυο ασήμαντα αυγά; Εσύ σαν γονιός έπρεπε να φροντίζεις ο ίδιος για τα παιδιά σου. Το φταίξιμο είναι όλο δικό σου".

     Το μικρό Τσατσατατούτου, απογοητευμένο, λέει του Φοίνικα: "Εγώ ήρθα σε σας, τον άρχοντα των πουλιών, για να βρω δικαιοσύνη και σεις μου λέτε πως κάνω πολλή φασαρία για ασήμαντα πράγματα. Πολλές φορές, ωστόσο, και τα πιο ασήμαντα πράγματα μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη δυστυχία".

     Όμως, ο Φοίνικας δεν άκουγε πια το μικρό πουλί, που γύρισε έτσι περίλυπο στη φωλιά του και σκεφτόταν με ποιον τρόπο θα προστάτευε το τελευταίο του αυγό.

     Του ήρθε τότε μια ωραία ιδέα: ξεριζώνει από το λιβάδι ένα δυνατό καλάμι, το ξύνει μπροστά σαν βέλος και κρύβεται πίσω από ένα θάμνο δίπλα στη φωλιά του περιμένοντας.

     Μετά από λίγη ώρα, όταν το ποντίκι φάνηκε κι άρχισε να πλησιάζει τη φωλιά, το μικρό Τσατσατατούτου πετάχτηκε από την κρυψώνα του και του κατάφερε ένα φοβερό χτύπημα.

     Το ποντίκι, σκούζοντας από τον πόνο και την τρομάρα, πέφτει και προσγειώνεται μέσα στο ρουθούνι του λιονταριού που κοιμόταν στην όχθη της λίμνης.

     Τρομαγμένο το λιοντάρι, μέσα στον ύπνο του, βουτάει στο νερό και τρέχοντας σαν σίφουνας πέφτει πάνω στο δράκο που ραχάτευε αμέριμνα.

     Ο αγαθός δράκος, που νόμιζε πως το λιοντάρι τού επιτίθεται, πηδάει με φόρα απ' το νερό ψηλά στον αέρα και με τη μακριά ουρά του γκρεμίζει τη φωλιά του Φοίνικα σπάζοντας το αυγό που βρισκόταν μέσα.

     Ο Φοίνικας, έξαλλος, ορμάει στο δράκο φωνάζοντας: "Άθλιε, τι σου έκανα και κατέστρεψες τη φωλιά και το πολύτιμο αυγό μου;".

     Σαστισμένος ο δράκος λέει του Φοίνικα: "Δεν φταίω εγώ. Εγώ κολυμπούσα αμέριμνα όταν όρμησε καταπάνω μου το λιοντάρι να με κατασπαράξει. Πετάχτηκα απ' τον τρόμο μου και η κακή τύχη το 'θελε να πέσω στη φωλιά σας. Ο μόνος υπεύθυνος είναι το λιοντάρι".

     Πάει τότε ο Φοίνικας στο λιοντάρι κι αρχίζει να το κατηγορεί, όμως το λιοντάρι λέει του Φοίνικα:

     "Τι φταίω εγώ; Εγώ κοιμόμουνα κι ήρθε το ποντίκι και χώθηκε μέσα στο ρουθούνι μου. Τρόμαξα κι εγώ κι έτσι έπεσα πάνω στο δράκο. Το ποντίκι φταίει και κανένας άλλος".

     Πετάει τότε ο Φοίνικας, βρίσκει το ποντίκι και αρχίζει να του φωνάζει γεμάτος οργή, μα το ποντίκι τρέμοντας του λέει:

     "Δεν φταίω εγώ, μεγαλειότατε, αλλά το Τσατσατατούτου που με χτύπησε με ένα βέλος και μ' έκανε να πέσω στο ρουθούνι του λιονταριού. Το Τσατσατατούτου έχει όλη την ευθύνη".

     Φουρκισμένος ο Φοίνικας τραβάει γραμμή για τη φωλιά του Τσατσατατούτου.

     "Με θυμάστε καθόλου;", τον ρωτάει επιτιμητικά το μικρό πουλί. "Όταν ήρθα να σας ζητήσω βοήθεια, με διώξατε και μου είπατε πως κάθε πουλί πρέπει να προσέχει μόνο του τα αυγά του. Άκουσα κι εγώ τα λόγια σας κι υπερασπίστηκα όπως νόμιζα καλύτερα τη φωλιά μου, χτυπώντας το ποντίκι με το βέλος. Σας είχα προειδοποιήσει ότι από τα πιο ασήμαντα πράγματα μπορεί να 'ρθουν μεγάλες συμφορές, σεις όμως δεν καταδεχτήκατε να με ακούσετε. Ποιος φταίει λοιπόν για όλα; Ποιος;"

     Στα λόγια αυτά ο Φοίνικας δεν βρήκε τι να απαντήσει και ντροπιασμένος πέταξε μακριά..

Τρεις ξανθιές, εξετάζονται για να γίνουν αστυνομικίνες.

 Ο εξεταστής δίνει στην πρώτη κοπέλα μια φωτογραφία ενός υπόπτου και τη ρωτάει : - Τι έχεις να πεις γι' αυτή την φωτογραφία ;

- Θα τον πιάσουμε εύκολα τον ύποπτο, λέει εκείνη. Έχει μόνο ένα μάτι!

- Δεν έχει ένα μάτι ανόητη, η φωτογραφία είναι προφίλ! Αϊ χάσου από εδώ, της απαντάει έξαλλος ο εξεταστής .

Μετά από λίγο, στο γραφείο μπαίνει η δεύτερη ξανθιά. Βλέπει την φωτογραφία και λέει:

- Εύκολα θα τον βρούμε αυτόν. Πόσοι έχουν μόνο ένα αυτί;

- Αϊ στο διάολο! της λέει έξαλλος εξεταστής. Ηλίθια …. Δεν έχει ένα αυτί. Η φωτογραφία είναι προφίλ!

Μετά μπαίνει και η τρίτη ξανθιά και της λέει :

- Πρόσεχε τι θα μου πεις για αυτή την φωτογραφία .

Η ξανθιά σκέφτεται και έπειτα από λίγο λέει:

- Το μόνο βέβαιο είναι, ότι ο ύποπτος φοράει φακούς επαφής!

Ο εξεταστής τρελαίνεται. Βάζει το όνομα του υπόπτου στο κομπιούτερ, και ύστερα από μισή ώρα διαβάζει στο φάκελο του, ότι πράγματι φοράει φακούς επαφής!

- Φοβερό! Πώς το κατάλαβες; Eίναι αλήθεια .

- Είναι απλό. Λέει η ξανθιά. Πώς να φοράει γυαλιά, με ένα μάτι και ένα αυτί;

XAXAXAXAXAXAXAXAXAXAXA  kaloooooo

Ξέρεις πόσο αγάπη χρειάζεσαι?

Ταύρος

Την 1η Νοεμβρίου το εξάγωνο Αφροδίτης/Πλούτωνα, για σας των πρώτων ημερών, μέσα από μια βαθιά συζήτηση με το σύντροφό σας, μπορεί να ξεδιαλύνει προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί μεταξύ σας. Εκτός των άλλων, την ειλικρίνειά του μάλλον θα πρέπει να την εκτιμήσετε. Στις 8 η Αφροδίτη θα περάσει για λίγο στο ζώδιο του Ζυγού. Κάποιο άτομο μέσα από την καθημερινότητα θα σας αναζητήσει ή, αν είστε δεσμευμένοι, μπορεί να αντιληφθείτε ότι κάποιος-α ενδιαφέρεται για το σύντροφό σας. Ωστόσο από τις 19 η Αφροδίτη ορθοδρομεί κι έτσι επανέρχεται η καλή διάθεση και θα εκφράσετε τα βαθύτερα συναισθήματά σας, χωρίς να φοβάστε ότι δεν θα έχουν ανταπόκριση ή την κατανόηση η οποία είχε πάει περίπατο τον τελευταίο καιρό. Οι πρώτες εκδηλώσεις συναισθημάτων μπορούν να φανούν μάλλον με πρακτικό τρόπο, όπως το να τον βοηθήσετε ή να σας βοηθήσει σε καθημερινές δουλειές. Εσείς των πρώτων ημερών θα περιμένετε να αποκατασταθούν οι σχέσεις σας από το τέλος του μήνα. Πάντως και με τη θέση του Ερμή στο Σκορπιό, μέχρι τις 7, θα γίνουν διάφορες συζητήσεις μεταξύ σας, αρκεί να μην ανακατευτούν φίλοι ή γνωστοί σ’ αυτές. Οι αδέσμευτοι υπολογίστε στη Νέα Σελήνη στο Σκορπιό η οποία μπορεί να φέρει στη ζωή σας μια καινούργια γνωριμία.

Ancient Ellas Spartans!

Sparta is a cit-state in Ancient Greece thats located on the River Eurotas. It rose, in 650 B.C. and became the dominant miliraty power in the region durring the time of the Greco-Persian Wars. But Sparta was a place that was built on its social structure. Sparta had kings and queens that ruled their communities and created the structure of government for the citizens. All men were to be soldiers, fighting the endless battles between many Persian empires. Other jobs were done by the extremly large slave population. Spartans carved the path for the thriving culture that was created in their time, which makes them very important to the overall history of Ancient Greece. This also led, or helped, the discovery of the democracy and new forms of government.

Entry Filed under: Ancient Greece

Νους υγιής εν σώματι υγιεί ...ρητο και μιας παρερμηνευμένης λέξης!

“νους υγιής εν σώματι υγιεί”. Κι εδώ η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που γνωρίζουμε παιδιόθεν, πως το ρητό αυτό αποτελεί κληροδότημα των αρχαίων Ελλήνων.Κι όμως, αυτό είναι… λατινικό κι ανήκει στον σατιρικό ποιητή Ιούνιο Ιουβενάλη (60 – 127 μΧ). Στο έργο του Σάτιρες μνημονεύεται η φράση “orandum est ut sit mens sana in corpore sano” δηλαδή “νους υγιής εν σώματι υγιεί”. Γιατί όμως σατιρική αυτή η φράση;Ο Ιούνιος Ιουβενάλης, όπως λέει ο φιλόλογος “στηλιτεύει την αδυναμία του ανθρώπου να ξεχωρίσει το σωστό και πολλές φορές προσεύχεται στους θεούς, ζητώντας υλικά αγαθά, δόξα, και πολιτική ισχύ, που δεν τον οδηγούν τελικά στην ευτυχία. Οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να ζητούν με προσευχές από τους θεούς παρά να τους χαρίζουν ένα υγιές μυαλό και ένα υγιές σώμα”.Η επιλεκτική αποκοπή αυτής της φράσης για τη χρησιμοποίησή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 και το ανερυθρίαστο ρατσιστικό πανηγυράκι των Ολυμπιακών του Βερολίνου του 1936, με την αρωγή του ναζί, που τον έχουμε και προτομή ως(!!!) της εθνικής μας παλιγγενεσίας, Carl Diem, νόθευσε την αρχική σκοπιμότητα της φράσης με αποτέλεσμα, από το πολύ βλακόχορτο που μας ταΐζουν επί ένα αιώνα, να θεωρούμε το ρητό ως πολύτιμη “αρχαιοελληνική” κληρονομιά. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα.

.Nick Sarantakos!!!